Kilka razy w życiu zdarzyło mi się wrócić do restauracji po 24 godzinach, ale nie pamiętam –przed Molám – kiedy ostatnio. To było zakochanie od pierwszego kęsa i choć po trzeciej wizycie już nieco ochłonęłam i jestem w stanie spojrzeć na całość trzeźwym okiem, a nawet znaleźć kilka niedociągnięć, to i tak uważam, że ta restauracja to wspaniały powiew świeżości i tajskie smaki, których Kraków bardzo potrzebował.
W pierwszej kolejności, jeszcze chyba przed otwarciem, moją uwagę zwrócił fakt, że szef kuchni Molám – Tomasz Muza – dwukrotnie odbył staż w restauracji Bo.lan w Bangkoku. Kto uważnie oglądał piąty sezon Chef’s Table, ten wie, o jakiej restauracji mowa: o bezkompromisowej i autentycznej do szpiku kości kuchni tajskiej.
Wnętrze oddawać ma “atmosferę nocnych kantyn w Bangkoku” i chyba się to udało. To też moim zdaniem jedna z najlepszych restauracyjnych realizacji krakowskiego biura projektowego Grycaj Design. Blacha, drewno, industrialne elementy, stare krzesła (każde inne), na ścianach skrawki tajskich gazet, do tego świetne oświetlenie i muzyka, która jest nieprzypadkowa, przemyślana, pełna energii, doskonale pasująca do klimatu, a jednocześnie nie za głośna, pozwalająca na swobodną rozmowę. Jeśli miałabym się do czegoś przyczepić, dwuosobowe stoliki, jak na polskie standardy, poustawiane są dość blisko siebie – nie wiem, czy randkowicze czuliby się tu swobodnie.
Plus za łatwy proces rezerwacji online (nawet można wybrać dokładne miejsce), choć przydałaby się też opcja jej równie łatwego anulowania. Obsługa to trochę fenomen – wygląda na to, że kelnerzy mają ogromną przyjemność z pracy w Molám. Są sympatyczni, pełni energii, chętnie opowiadają o potrawach i ich pochodzeniu, wiedzą dużo na temat dań i składników. Nie wciskają nic na siłę, wręcz przeciwnie – zostawiają menu, mówią, że można domówić później, nie ma sensu się przejeść (to wtedy, gdy się trochę rozpędziliśmy przy zamawianiu). Tak było podczas pierwszych dwóch wizyt, a podczas trzeciej, po około trzech tygodniach przerwy, już trochę inaczej to wyglądało. Talerze stawiane były na stole niemal bez słowa, brakowało mi opisów lub choć napomknięcia o ciekawych składnikach, przy podawaniu karty zapomniano też wspomnieć o niedostępnym daniu.
W Molám podobno od zera przygotowywane są pasty curry, sosy, kiełbasy, mieszanki przypraw czy pikle. Koncept opiera się na niezwykle modnym ostatnio food sharingu, czyli dzieleniu się jedzeniem w celu poznania jak największego spektrum smaków. Poleca się zamówić kilka talerzyków na stół i próbować wszystkiego. Menu zmienia się często, codziennie drukowana jest nowa karta, ale są też stałe pozycje oraz takie, które wracają. Zawsze warto zamówić sticky rice, czyli kleisty ryż (3 zł), bardzo smaczny (polecam jeść rękami), podawany w formie niewielkiej kulki w zamkniętych bambusowych koszykach utrzymujących jego temperaturę. Nie trzeba go zbyt wiele, nie napychajcie się ryżem, ale przydaje się jako przerywnik albo do maczania w sosach.
Jak opisać Wam wszystkie czternaście dań, które zjadłam podczas trzech wizyt? Może zacznę od moich uwag i najsłabszych pozycji: w aep pla, dorszu grillowanym w liściu bananowca z dodatkiem czerwonej pasty curry (29 zł) brakowało mi balansu smaków. Przeważała gorzkość, a dodatek limonki nie do końca ją łamał. Play yang, gładzica z sosem z cytrusów (31 zł) miała płaski smak, a sama ryba była niewielka, choć w ramach przystawki porcja byłaby akceptowalna. Skrzydełka z kurczaka chilli (22 zł), pik gai tod, były wspaniałe, soczyste, z chrupiącą skórką, pełne smaku. Jednak gdy dodatkowo zanurzyłam w sosie kawałek mięsa, okazał się on przeraźliwie słodki, wręcz przytłaczający – po tym kęsie nie miałam ochoty kończyć tego dania. Haeng lae, czyli pieczony boczek w glazurze (27 zł), był szalenie smaczny, ale życzyłabym sobie, aby był nieco bardziej soczysty. Tyle na temat uwag, cała reszta... zwalała z nóg.
Trzecią rybą, którą próbowałam, był smażony pstrąg z ziołami, yam pla tod (39 zł) i to chyba było pierwsze danie, które zamówiłam w Molám. Tekstura była doskonała, pachniał na kilometr, a przysypany był ogromną ilością ziół (o ile dobrze pamiętam, był to betel, mięta, kolendra, a także szalotka i prażony czosnek). Coś wspaniałego. Przy yam makhua yao, sałatce z bakłażanem, jajkiem i ziołami (21 zł) obsługa straszyła, że jest naprawdę mocno wędzony, ale dla mnie był tylko lekko dymny i trochę pikantny. Fajny jako przystawka, jako dodatek, jako co chcecie. (Podobnie chrupiące szparagi, ogromna porcja, z piklowanym imbirem w sosie ostrygowym – 21 zł.) Przy laabie z karkówki, isaan lab mo (27 zł) też słyszeliśmy ostrzeżenia, że mocno pikantne, jednak nie ma się czego bać, ostrość tu ma sens i nie zabija bogatego smaku. Danie ma fajny palony aromat, pewnie za sprawą ucieranego prażonego ryżu. Do tego sos na bazie wody z tamaryndowca i nieposzatkowane liście kolendry, które cudownie odświeżają całość. Można jeść w nieskończoność.
Cap neua, chrupiąca wołowina z Chinatown (27 zł), to już chyba klasyk; w Internecie obserwuję, jak fani Molám wyczekują na pojawienie się jej w menu. Słodziutkie, przyjemnie chrupiące, u góry orzeszki, cebulka, papryczki. Zamawiajcie, jeśli jest. Wolno grillowanego kurczaka gai yang (17 zł) również, z idealnie chrupiącą skórką, zachwycającego soczystością. Ob woon sen makaron fasoli mung z krewetkami i boczkiem (41 zł) podany został w glinianym garnku, wymieszany na miejscu przez kelnerkę (stąd na zdjęciu nic nie widać, bo już po wymieszaniu). W środku świetne krewetki, mięciutki boczek, czosnek, imbir, pieprz, no i sos sojowy, ostrygowy, olej sezamowy. Wspaniałe danie. Khao soi, zupę kokosową z Chiang Mai z kurczakiem i makaronem (33 zł), jadłam kilka dni temu i teraz znów mam na nią ochotę. Mistrzowsko kremowa, ostrość lekko szczypie w język, a dla zabawy przyozdobiona jest smażonym makaronem jajecznym, który je się jak chipsy. Na słodkie zakończenie trafiałam tylko na jeden deser: krem kokosowy infuzowany liśćmi kafiru z dodatkiem owoców – raz była truskawka, raz mango (12 zł).
Naprawdę rzadko mi się zdarza, w Krakowie, być tak zachwycona restauracją. Dlatego moje oczekiwania co do jej przyszłości są jeszcze większe. Liczę na powrót zaangażowania obsługi i zwrócenie uwagi na małe niedociągnięcia. Molám to powiew świeżości w krakowskiej gastronomii, chce się tam wracać – na coś zupełnie nowego, czasem zaskakującego, a czasem po prostu hedonistycznie przyjemnego. Mają we mnie fankę. A w Was?
Plus: świetna kuchnia, wnętrze, atmosfera.
Minus: -
Polecam: szukającym tajskich smaków, na wyjście z paczką znajomych.
Średnia ocena: 4.63 na 5. Jedzenie – 4.5/5 Obsługa – 4.5/5 Wnętrze – 5/5 Ceny – 4.5/5
*
Obserwujecie mnie już na Instagramie? @dania_kontra_ania :)
