Ciągle nie miałam okazji, by wybrać się do Łodzi, więc ją sobie wymyśliłam: zaplanowałam wizytę w Ato Sushi. Wiele osób mówiło mi, że po powrocie z Japonii już nigdy nie przestanie się tęsknić za jej smakami i – potwierdzam – to prawda. A po spróbowaniu w Tokio wymarzonego omakase z rąk szefa Masakatsu Oka moje życie już nigdy nie będzie takie samo ;). Podczas gdy Kraków może wyłącznie pomarzyć o omakase choć podobnego kalibru, na całe szczęście są w Polsce dwa miejsca, gdzie można zbliżyć się do Japonii jak nigdzie indziej. O jednym z nich pisałam na blogu w maju, a drugim jest właśnie łódzkie Ato Sushi.
Na omakase w Ato polecano mi zrobić rezerwację, i to z wyprzedzeniem, więc zagwarantowałam sobie miejsce przy barze już na półtora tygodnia przed wizytą. Mocno przeraził mnie więc gest kelnera, który po usłyszeniu nazwiska wskazał nam... stolik. Pomyślałam, “O nie, nie ma opcji, bym jechała trzy godziny na marne przez jakiś błąd obsługi!”. Na szczęście wszystko szybko się wyjaśniło i po chwili siedzieliśmy już przed właścicielem Ato, Kasprem Krajewskim. Od razu moją uwagę zwróciła duża liczba pracowników oraz zwinność, z jaką poruszali się po tak małej przestrzeni (to samo zaobserwowałam kilka godzin później w Ato Ramen). Lokal (skądinąd bardzo przyjemny dla oka, minimalistyczny i estetyczny) w sobotnie popołudnie stopniowo wypełnił się aż po brzegi i widać było, że wszyscy mają ręce pełne roboty.
Gdybym koniecznie w tym miejscu musiała się do czegoś przyczepić, napisałabym może, że do celebrowania takiego posiłku życzyłabym sobie nieco spokojniejszej i mniej chaotycznej atmosfery. Mimo że fajnie patrzyło się na zgrany zespół i tętniący życiem lokal, jednocześnie dziwnie było oglądać góry kolorowych maków przygotowywanych tuż obok przez innych sushi masterów, czy mieć sąsiadów – choć sympatycznych, to jednak jedzących zupełnie co innego, jakby byli z innej bajki. Jednocześnie zaznaczam, że od początku do końca cała uwaga Kaspra skupiona była na nas (tego dnia na omakase skusiło się łącznie pięć osób) i nie mam mu absolutnie nic do zarzucenia. Zdaję sobie sprawę, że moje życzenie jest możliwe do spełnienia tylko w lokalu, który w stu procentach poświęcony będzie omakase – pytanie tylko, czy rynek w Polsce jest już na to gotowy? (Do tematu trafnie odniósł się Piotr Górecki, warto poczytać tutaj.)
Całe doświadczenie składało się z dziewiętnastu elementów i kosztowało 300 zł za osobę. Podobno może być taniej, bo cena zależy od produktu i tego, ile macie ochotę zjeść. Ja do Ato Sushi pojechałam z nastawieniem “Shut up and take my money!”, wiedziałam też, że cena nie przekroczy trzystu złotych, więc rachunek mnie nie zdziwił. Nie wiem natomiast jak to wygląda w praktyce w przypadku kogoś, kto jednak nie chciałby wydać aż tyle – w menu (przynajmniej tym online; na miejscu nawet go nie obejrzałam) o omakase nie ma słowa, a przed rozpoczęciem nikt się nie upewniał, ile chcemy wydać (choć pamiętam, że w pewnym momencie zostaliśmy zapytani, czy mamy wciąż miejsce na więcej. Mieliśmy). Moja rada jest taka, by pójść na całość. Warto.
W sushi Kaspra Krajewskiego czuć ogromną różnicę w smaku ryżu – jest mniej słodki i bardziej kwaśny, niż ten, do którego przyzwyczajają nas polskie “susharnie”. Doskonale współgra z kapitalnymi rybami pochodzącymi od kilku różnych, skrupulatnie wybranych dostawców. Nie znam nikogo, kto nie zachwyciłby się tłustymi partiami tuńczyka czy serioli – to doskonałe doświadczenie dla kubków smakowych! Ale zachwytów było co najmniej kilka nie tylko dzięki perfekcyjnemu przygotowaniu, ale też dzięki ciekawemu podkręceniu smaków. Czasem był to tłuszczyk z wagyu, innym razem kilka kropli limonki, nuta trufli czy ponzu, a jeszcze innym charakternie gryzące w język liście kinome. Choć w sushi uwielbiam też jak najprostsze połączenia, w pełni skupiające się na jakości ryby, nic nie wydawało się tu przekombinowane. Były momenty, gdy czułam się jakbym znów przez chwilę była w Japonii – i to było świetne uczucie!
Oto co tego dnia wchodziło w skład omakase:
Ośmiornica w sosie goma (masowana, po czym gotowana w 70°C):
Seriola marynowana w truflowym sosie sojowym z ponzu:
Łosoś marynowany w kombu z Hokkaido:
Brzuszek z serioli z limonką i solą himalajską:
Okoń morski z ponzu:
Małże św. Jakuba z tłuszczem z wołowiny wagyu:
Barwena marynowana w sosie sojowym z kinome:
Blanszowana krewetka australijska:
Makrela marynowana w sosie sojowym i miso:
Surowa krewetka australijska z limonką:
Tuńczyk błękitnopłetwy marynowany w sosie sojowym z truflą:
Tuńczyk błękitnopłetwy:
Chūtoro, czyli średniotłusta część tuńczyka:
Ōtoro, czyli tłusty brzuch tuńczyka:
Jeżowiec:
Wagyu z ryżem:
“Risotto” z ucieranym jeżowcem i opalaną barweną:
Maki z trzema rodzajami tuńczyka i jeżowcem:
Węgorz z ryżem i pachnotką:
Najsłabszym ogniwem tego setu była dla mnie wołowina wagyu, a raczej jej tekstura – była za twarda, miejscami nieco sucha. Przyznam jednak, że po wizycie w Matasaburo w Osace, gdzie jadłam najlepszej jakości sezonowane wagyu w stylu yakiniku, moje oczekiwania były wręcz wyśrubowane. Nigdzie indziej w Japonii nie jadłam później czegoś tak kapitalnego, więc trudno się łudzić, że nagle znajdę to w Polsce – jak stwierdził sam itamae, najlepsze kąski wagyu Japończycy zostawiają dla siebie. ;) Jednak z całą pewnością mieliśmy do czynienia z wagyu – takiej eksplozji smaku nie da się przecież podrobić.
Na koniec warto jeszcze dodać, że w lokalu korzysta się ze świeżego korzenia wasabi (ucieranego na świeżo na oczach gości) i podaje marynowany na miejscu imbir. Doszukałam się w nim cudownej nuty yuzu, ale oprócz niego w marynacie wykorzystywane są nieznane mi wcześniej japońskie cytrusy takie jak sudachi czy pomarańcza daidai.
Po takim omakase chyba nikt nie może mieć wątpliwości co do jakości produktu, który serwuje gościom Ato Sushi. Miałam nie pisać recenzji z tej wizyty, ale przeglądając zdjęcia i przypominając sobie ten posiłek, stwierdziłam, że takie doświadczenia nie tylko trzeba chwalić, ale i szeroko, szeroko promować. Jeśli do tej pory nie mieliście okazji zjeść takiego sushi, to powiem: powinniście. Wycieczka do Łodzi zawsze będzie tańsza niż bilet do Tokio!
Plus: produkt, produkt, produkt.
Minus: -
Polecam: miłośnikom prawdziwego sushi i japońskiej kuchni w ogóle.
Średnia ocena: 4.75 na 5. Jedzenie – 5/5 Obsługa – 4.5/5 Wnętrze – 4.5/5 Ceny – 5/5
PS: Jeśli jeszcze nie zaglądaliście, zapraszam do przeczytania mojego blogowego podsumowania 2018 roku.
*
